Τα λεμόνια αποτελούν έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς καρπούς του μεσογειακού τοπίου, με την καλλιέργειά τους να έχει βαθιές ρίζες και σημαντική οικονομική βαρύτητα για πολλές χώρες της περιοχής. Στην Ελλάδα, περίπου το 50% της παραγωγής απορροφάται από την εγχώρια αγορά, ενώ την άνοιξη —και κυρίως τους θερινούς μήνες— οι ανάγκες καλύπτονται με εισαγωγές από την Αργεντινή, την Τουρκία και την Ισπανία. Περίπου το 14% της παραγωγής κατευθύνεται στις εξαγωγές και ένα ακόμη 10% στη βιομηχανία χυμοποίησης, διαμορφώνοντας μια αγορά που παραμένει ζωντανή, αλλά και εξαρτημένη από την εποχικότητα και τις διεθνείς ροές προϊόντος.
Οι βασικές ποικιλίες λεμονιών και το προφίλ τους
1. Ποικιλία Μαγληνή
Η Μαγληνή παραμένει η κυρίαρχη ποικιλία λεμονιάς στη χώρα, καλύπτοντας περίπου το 65% της παραγωγής και των καλλιεργούμενων εκτάσεων. Πρόκειται για την παλαιότερη εμπορική ποικιλία, ιδιαίτερα αγαπητή στους εμπόρους, με ορθόκλαδα δέντρα, υψηλή παραγωγικότητα και μεσοπρώιμη συγκομιδή που ξεκινά τον Νοέμβριο. Τα χαρακτηριστικά της θυμίζουν έντονα τις ιταλικές Femminello, όμως η καλλιέργειά της δοκιμάζεται από τη μεγάλη της ευαισθησία στον παγετό και στην κορυφοξήρα.
2. Ποικιλία Αδαμοπούλου
Η Αδαμοπούλου συγκαταλέγεται σε όλες τις αναδιαρθρώσεις ποικιλιών, καθώς θεωρείται ανθεκτική στην κορυφοξήρα και ξεχωρίζει για τη μεγάλη της καρποφορία. Οι καρποί της είναι καλής ποιότητας, με ελάχιστα σπέρματα, και η ποικιλία έχει γίνει αποδεκτή σε όλα τα διαμερίσματα της χώρας. Το σχήμα των λεμονιών της θυμίζει έντονα τις ποικιλίες της ομάδας Lisbon.
3. Ποικιλία Eureka
Η Eureka είναι ποικιλία με δέντρα μέτριας ζωηρότητας και πλαγιόκλαδη ανάπτυξη, με αραιό φύλλωμα και φύλλα πιο μυτερά και πριονωτά από της Lisbon. Οι καρποί της θεωρούνται εξαιρετικής ποιότητας, κατά κανόνα άσπερμοι, και διατίθενται αργά τον χειμώνα, την άνοιξη και στις αρχές του καλοκαιριού. Επειδή οι καρποί σχηματίζονται στους ακραίους βλαστούς, είναι εκτεθειμένοι σε αέρα, χαλάζι και άλλες καιρικές καταπονήσεις. Την περίοδο 1980–85 διαδόθηκε στην Πρέβεζα μέσω προγραμμάτων αναδιάρθρωσης, όμως οι ζημιές από την κορυφοξήρα ήταν μεγάλες. Οι νουκελικοί κλώνοι που είχαν εισαχθεί νωρίτερα από την Καλιφόρνια (1970–75) —Allen, Cascade, Cook και Frost— έχουν πλέον εξαφανιστεί από την ομάδα Eureka.
4. Ποικιλία Lisbon
Η Lisbon ξεχωρίζει για τα ζωηρότερα και πιο ισχυρά δέντρα της, τα οποία αναπτύσσονται καλύτερα από εκείνα της Eureka. Οι καρποί της μοιάζουν με της Eureka, αλλά έχουν μικρότερο λαιμό και πιο αναπτυγμένη θηλή, ενώ σχηματίζονται στο εσωτερικό της κόμης, προστατευμένοι από το πυκνό φύλλωμα που μειώνει ζημιές από ανέμους και παγετούς. Πρόκειται για ποικιλία εξαιρετικής ποιότητας, με συγκομιδή τον χειμώνα και την άνοιξη. Οι κλώνοι Prior 14-18, Monroe, Frost και Cavers που εισήχθηκαν το 1972 από την Καλιφόρνια εγκαταστάθηκαν σε ερευνητικές φυτεύσεις, αλλά λίγα χρόνια μετά χάθηκαν λόγω προσβολών από την κορυφοξήρα, καθώς ήταν νουκελικοί και ευαίσθητοι στην ασθένεια.
5. Ποικιλία Ζαμπετάκη
Η ποικιλία Ζαμπετάκη χαρακτηρίζεται από δέντρα μέσης ζωηρότητας που ανθίζουν και δένουν καρπούς καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Παράγει λεμόνια μέσου μεγέθους, με λεπτό φλοιό, πολύ μικρή θηλή και σχεδόν άσπερμη σάρκα, ιδιαίτερα πλούσια σε χυμό. Η συγκομιδή της γίνεται την άνοιξη και το καλοκαίρι, αποτελώντας πιθανώς την πιο σημαντική ποικιλία για την καλοκαιρινή παραγωγή. Η απόδοσή της επηρεάζεται από το υποκείμενο, με τη νεραντζιά να προσφέρει την καλύτερη παραγωγικότητα.
6. Ποικιλία Interdonato
Η Interdonato, υβρίδιο λεμονιάς και κιτριάς, ξεχωρίζει για τους μεγάλους, κυλινδρικούς καρπούς της και για το σημαντικό πλεονέκτημά της: τη φθινοπωρινή παραγωγή, περίοδο που η αγορά παρουσιάζει έλλειψη και οι τιμές παραμένουν υψηλές. Η Τουρκία έχει αξιοποιήσει ιδιαίτερα την ποικιλία, επεκτείνοντας συνεχώς τις καλλιέργειές της, ενώ στην Ιταλία η παρουσία της είναι πιο περιορισμένη. Στην Ελλάδα προωθείται μέσω προγραμμάτων αναδιάρθρωσης, ωστόσο η χαμηλότερη παραγωγή των δέντρων σε σχέση με άλλες ποικιλίες κάνει τους παραγωγούς επιφυλακτικούς.
7. Ποικιλία Λαπιθιώτικη
Η Λαπιθιώτικη αποτελεί την κύρια ποικιλία λεμονιάς στην Κύπρο και χαρακτηρίζεται από ικανοποιητική ανθεκτικότητα στην κορυφοξήρα. Έχει εισαχθεί και στην Τουρκία, όπου καλλιεργείται με το όνομα kibris. Η κύρια συγκομιδή της ξεκινά στα τέλη Σεπτεμβρίου και ολοκληρώνεται ως τα τέλη Μαρτίου, ενώ οι καρποί μπορούν να παραμείνουν στο δέντρο μέχρι τον Ιούνιο· όμως οι υψηλές θερμοκρασίες προκαλούν έντονη καρπόπτωση. Για διατήρηση καλοκαιρινής παραγωγής απαιτούνται ψεκασμοί με γιββερελλικό οξύ, τον Απρίλιο.
Η ελληνική λεμονοκαλλιέργεια σήμερα
Η ελληνική λεμονοκαλλιέργεια παραμένει στενά συνδεδεμένη με τις ποικιλίες της και τις ιδιαιτερότητές τους, σε μια αγορά που επηρεάζεται έντονα από την εποχικότητα και τις εισαγωγές. Ανθεκτικότητα σε ασθένειες όπως η κορυφοξήρα, προσαρμοστικότητα στο κλίμα και χρονισμός παραγωγής καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις επιλογές των παραγωγών. Σε κάθε περίπτωση, η σωστή επιλογή ποικιλίας εξακολουθεί να αποτελεί κρίσιμο παράγοντα για τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής παραγωγής.
Πηγή: Γεωργία–Κτηνοτροφία, τεύχος 10/2008, Ε. Πρωτοπαπαδάκης, «Τα κυριότερα είδη, ποικιλίες και υποκείμενα εσπεριδοειδών στην Ελλάδα», σελ. 16–27.
